``We zijn hier maar alleen, ze zullen ons wel vergeten.`` Dat zei David Northeimer, een joodse ondernemer uit Tolkamer, als hij gevraagd werd waarom hij niet onderdook met zijn gezin.

Dit boek vertelt zijn verhaal en dat van zijn gezin. Op veel terreinen is David Northeimer maatschappelijk actief in het Tolkamer en Lobith van zijn tijd, als een van de oprichters van voetbalvereniging L.V.V. en Thesos, verdienstelijk amateur en gelegenheidsfotograafhouder, bioscoophouder en lid van het schuttersgilde E.M.M. te Lobith. Hij heeft als succesvol ondernemer en eigenaar van een grote slagerij een open oog voor de minder bedeelden in de crisistijd. Al vanaf 1933 vangen hij en zijn vrouw Suze joodse vluchtelingen op die Duitsland ontvluchten. Naast een inkijk in het persoonlijke en sociale leven van David Northeimer en zijn gezin in hun dorp laat het boek zien hoe tussen mei 1940 en oktober 1942 het net van de nazi`s zich ook om hen langzaam maar zeker sluit. Na gedwongen te zijn om te stoppen met zijn slagerij belandt David Northeimer via een werkkamp op de Veluwe op 3 oktober 1942 in het doorgangskamp Westerbork, waar hij zijn vrouw en zoontje Harry van vijf weer terugziet. Samen maken ze een moeilijke week door in het kamp, voordat ze op transport moeten naar Duitsland.

Mede op basis van getuigenissen van twee overlevenden beschrijft het boek een reconstructie van het treintransport van David, Suze en Harry Northeimer naar Auschwitz en hun verblijf daar tot aan hun dood. Een niet eerder verteld verhaal over een klein joods gezin uit Lobith-Tolkamer, in een grote maalstroom van de wereldgeschiedenis.